W powszechnym przekonaniu osób spoza środowiska logopedycznego, różnorodne metody terapii logopedycznej dotyczą tylko mowy dźwiękowej. Tymczasem coraz częściej logopedia nie koncentruje się tylko i wyłącznie na mowie fonicznej. Czasami zaburzenia układu nerwowego, porażenia lub/i niedowłady, zaburzenia rozwoju intelektualnego u dzieci są na tyle duże, że nie ma anatomicznych lub/i funkcjonalnych podstaw do tego, żeby dziecko mogło mówić tak jak większość z nas. Należy pamiętać o tym, że brak mowy u dziecka, nie oznacza tego, że dziecko nie chce mówić. Brak możliwości przekazu swoich potrzeb i próśb często prowadzi do płaczu, krzyku, agresji wobec innych osób alb o wobec samego siebie. W takich sytuacjach logopeda powinien zastąpić brak mowy czymś, co pozwoli dziecku zaspokoić naturalną potrzebę komunikowania się. Do tego właśnie służą wspomagające i alternatywnych sposobach porozumiewania się – AAC.

„Wspomagające i alternatywne sposoby porozumiewania się to obszar praktyki klinicznej i pedagogicznej mającej na celu kompensowanie – okresowo lub na stałe – różnego stopnia trudności w porozumiewaniu się, czyli odbieraniu lub/i ekspresji wypowiedzi. Komunikacja alternatywna – znajduje zastosowanie, gdy osoba porozumiewa się bezpośrednio, twarzą w twarz, inaczej niż za pomocą mowy, np.: w oparciu o znaki manualne, znaki graficzne, pismo. Komunikacja wspomagająca – wzmacnia i/lub uzupełnia mowę, pomaga w rozwoju mowy i języka oraz gwarantuje zastępczy sposób porozumiewania się, gdy osoba nie zaczyna mówić.”